Έχουμε δεν έχουμε ξοδεύουμε.
Είμαστε μια κοινωνία ολοένα και λιγότερο απαιτητική σε ό,τι αφορά την πνευματική καλλιέργεια, την αλληλεγγύη, την κοινωνική ευθύνη – το "είναι". Και περισσότερο απαιτητική σε ό,τι αφορά το "έχειν".
Φυλακισμένοι στη μικρή μας ευημερία, αιχμάλωτοι από το εγωιστικό μας συμφέρον, εμείς, οι φιλότιμοι, πονόψυχοι, ευσυγκίνητοι, ενθουσιώδεις Έλληνες έχουμε μετεξελιχθεί σε ένα αδιάφορο, παθητικό πλήθος, που δεν εμπνέεται από κάποιο πολιτικό πάθος, από κάποιο ηθικό ιδεώδες, που δεν έχει μεγάλες φιλοδοξίες, αντίθετα είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμο να θυσιάσει τα πάντα στο βωμό της υλικής ασφάλειας. Εγωισμός, αρπακτικότητα, άγριος καταναλωτισμός, μανία πολυτελείας και αποχαύνωση μπροστά στις τηλεοπτικές συσκευές. Να φάμε, να πιούμε, να αγοράσουμε κότερα, να κτίσουμε εξοχικά,να κάνουμε πολυτελείς γάμους,να έχουμε ακριβά αυτοκίνητα κι ας γίνουν όλα στάχτη.
Η αδιαφορία μας, ένα είδος κοινωνικής πώρωσης, δεν είναι απλό "παραπροϊόν" της δημοκρατίας, είναι η πιο ανησυχητική, η πιο επικίνδυνη παράμετρος της γενικότερης απορρύθμισης. Μια στρέβλωση που δεν θεραπεύεται με μέτρα. Άλλωστε δεν πάσχουμε από μέτρα, όργανα και θεσμούς. Από συνείδηση πάσχουμε.